μια ταινια του σπυρου φριγκα.
Εκατοντάδες χρόνια πριν, έξω από την Άρτα, οι άνθρωποι θέλησαν να γεφυρώσουν τον Άραχθο ποταμό. Ήταν μεγάλο και δύσκολο σε εκτέλεση έργο, αλλά συγχρόνως και μεγάλης κοινωνικής σπουδαιότητας. Για το έργο δούλευαν πολλοί και ονομαστοί για την τέχνη τους μάστορες και ακόμη περισσότεροι μαθητάδες. Αλίμονο όμως! Το γεφύρι το βράδυ γκρεμιζόταν. Απελπισία κυρίευσε τον πρωτομάστορα και όλους τους άλλους. Τη λύση την έδωσε ένα πουλί που με ανθρώπινη λαλιά είπε πως έπρεπε να θυσιαστεί στα θεμέλια η γυναίκα του πρωτομάστορα Το γεφύρι έπρεπε να στοιχειώσει.
Το μαντάτο έριξε τον πρωτομάστορα σε βαθιά μελαγχολία. Η θέση του ήταν απελπιστική. Μπροστά όμως στο κοινό καλό έδωσε με βαριά καρδιά μήνυμα στο πουλί για τη καλή του να ετοιμαστεί αργά και να τους επισκεφτεί όσο πιο αργά γίνεται. Η μοίρα όμως της γυναίκας ήταν προκαθορισμένη.
Το πουλί αλλιώς τα μετέφερε και σύντομα η ανυποψίαστη γυναίκα βρέθηκε κοντά στον άντρα της και στους άλλους μαστόρους. Στην ερώτησή της γιατί είναι όλοι στενοχωρημένοι και ιδίως εκείνος, της απάντησαν πως έχασε το δαχτυλίδι του στα θεμέλια. Πρόθυμη αυτή κατεβαίνει να το βρει. Αμέσως μάστορες και μαθητάδες άρχισαν να τη χτίζουν ζωντανή.
Τότε κατάλαβε τη μοίρα της. Ήταν η ίδια με των δύο άλλων αδερφών της που έχτισαν η μία τον Δούναβη και η άλλη τον Αυλώνα. Φοβερή κατάρα βγαίνει από το στόμα της για την τύχη της γέφυρας και για τους διαβάτες της. Οι εργάτες όμως της θυμίζουν ότι έχει ακόμη έναν αδερφό που μπορεί να διαβεί και να κινδυνέψει και αυτός.
Η αδελφική αγάπη υπερισχύει κι αμέσως η κατάρα μετατρέπεται σε ευχή:
Το γεφύρι να στεριώσει και να πετρώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.